LIGA CHóRALNA

[Gość]

Ale, ale... właśnie się rozpoczyna.

Najpierw – obowiązkowa prezentacja uczestników.
Na bieżnię wychodzi barwny pochód drużyn ubranych w wygodne, przyjemne w dotyku, drelichowe dresy marki „Wólczanka” przystrojone w klubowe barwy oraz najwyższej klasy sportowe obuwie, które podczas konkursowych zmagań ułatwia przyjęcie właściwej postawy. Jakże okazale prezentują się nasi wspaniali chórzyści w świetle jupiterów...

Trzeba przyznać, że w tegorocznej edycji organizatorzy zadbali o znakomite wyposażenie techniczne, które jeszcze bardziej zobiektywizuje wyniki przesłuchań. Sędziowie dysponują wreszcie profesjonalnym elektronicznym osprzętem do precyzyjnego pomiaru czasu, częstotliwości, głośności i barwy dźwięku. Mogą teraz bez większych problemów wychwycić niekontrolowane fluktuacje agogiki i dynamiki, braki emisyjne oraz wszelkie fałsze (z dokładnością do tysięcznych Herza!).

Jako pierwsi wychodzą Poznaniacy. Początek rewelacyjny. Chór świetnie odebrał dźwięki od dyrygenta i jak w transie podąża za jego sugestywną gestykulacją.
Ale, ale... na „krwi Jezusa” któryś z barytonów wszedł o blisko ćwierć Herza za nisko!
Oby nie przełożyło się to ujemnie na końcowy rezultat. Na dodatek, na słowach „Jezus Chrystus, gdy umierał...” chór nagle zwolnił i wykonał ten fragment o 1,346 sekundy dłużej niż przewiduje to oznaczenie metronomiczne w partyturze. Oj, chyba w tym roku Poznaniacy będą musieli pożegnać się z najwyższym trofeum.

Teraz, Warszawiacy...
Imponująca pewność siebie (mają w końcu swoje asy w rękawie). „Miserere” zabrzmiało po prostu fantastycznie. Intonacja niemal idealna (jedynie drobne odchyłki w granicach 0,021-0,115 Hz), czasy na poszczególnych etapach w granicach tolerancji, no i to wrażenie artystyczne (ja dałbym im całe 10 punktów).
Jak na razie, zdecydowani faworyci!

I wreszcie ostatni uczestnicy tej kategorii...
Już od samego wkroczenia na bieżnię reprezentanci grodu Kraka zaskarbili sobie publiczność sprytnym zabiegiem socjotechnicznym. Kiedy po zdjęciu wierzchnich bluz ukazały się jednolite czarne trykoty z napisem „Jesus Is My Saviour” na widowni wybuchła prawdziwa euforia, rozpętała się burza entuzjastycznych okrzyków i oklasków. Przy „Siedmiu ostatnich słowach na krzyżu”, wyśpiewanych niezwykle sugestywnie i wzruszająco, słuchacze wstrzymali oddech z przejęcia, a co niektórzy sięgnęli ukradkiem po chusteczki higieniczne. Rewelacja! Grono sędziowskie będzie miało niezły orzech do zgryzienia...

[Gość]

Oczywiście, nie ma wykonań idealnych. Na komputerowym podglądzie otrzymaliśmy właśnie szczegółowe parametry tej interpretacji i, niestety, w drugiej minucie i 16 sekundzie (scena biczowania) czujniki wykazały zbyt ciche (aż o 3,5 decybela!) forte.
Z niecierpliwością oczekujemy zatem na ogłoszenie wyników. Wszystkim zgromadzonym (uczestnikom, ich rodzinom i zwykłym kibicom) czas dłuży się niemiłosiernie i nawet efektowne układy choreograficzne cheerleaderek nie są w stanie rozładować napiętej atmosfery. Obrady jury wydają się ciągnąć w nieskończoność.

Nagle, otwierają się „wrota prawdy”, zza których z pełnym dostojeństwem i świadomością powagi chwili, wyłania się przewodniczący składu sędziowskiego, dzierżąc cenną kartkę w dłoni.
- Laureatem tegorocznej edycji turnieju i zdobywcą „Bursztynowego Krzyża” jest... chór z Poznania, który wyprzedził reprezentantów Warszawy o całe dwie setne punkta!
- Uuuu...
- To przecież niemożliwe..., tak bardzo się staraliśmy...
- Skandal!
- Sędzia-kalosz!
- Toż to jawna prowokacja, u Poznaniaków śpiewa siostrzenica jednego z jurorów!
...


- Nic to, w przyszłym roku im dokopiemy...

[polifonia]

Michał!!! Ale się uśmiałam to jest rewelacyjne

[karen]

[Asia Brol]

Czy w Koziej Wólce jest jakiś chór? Zapraszamy...

"Kozia Wólka – osada śródleśna w Polsce położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie ostródzkim, w gminie Małdyty."